വ്യഭിചാരത്തിന് അംഗീകാരം

സ്ത്രീയും പുരുഷനും ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്നതിനുള്ള സാമൂഹ്യാംഗീകാരമാണ് വിവാഹം. വിവാഹബന്ധത്തിനു പുറത്തുള്ള സ്ത്രീപുരുഷ ലൈംഗികത വ്യഭിചാരമാണ്. താൽക്കാലികമായി ലൈംഗികവേഴ്ചക്ക് സമ്മതിക്കുന്നവളെ വേശ്യയെന്നും ദീർഘകാലമായി ഒരാണുമായി രതിബന്ധം തുടരുന്നവളെ വെപ്പാട്ടിയെന്നും നാം വിളിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഇത്തരമൊരു ബന്ധത്തിനു നിയമവ്യവസ്ഥ തന്നെ അനുമതി നൽകുകയെന്നുവെച്ചാൽ, വ്യഭിചാരം അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു എന്നല്ലേ അതിനർഥം?

അടുത്തകാലത്ത് അലഹാബാദ് ഹൈക്കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ച നിർണ്ണായകമായ ഒരു വിധിയാണ് വിവാഹം എന്ന സ്ഥാപനത്തെ തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നത്. പയാൽ ശർമ എന്ന ഉത്തർ പ്രദേശുകാരിയായ യുവതിയുടെ ഹർജി അനുവദിച്ചുകൊാണ് ഡിവിഷൻ ബെഞ്ചു തന്നെ ഈ വിധി പ്രഖ്യാപിച്ചത്. ഇത് അധാർമികമാണെന്ന് സമൂഹം
കരുതിയേക്കാമെങ്കിലും അങ്ങനെയല്ലെന്നും നിയമവും ധാർമികതയും ഒന്നല്ലെന്നുമാണ് വ്യാഖ്യാനം. മാത്രമല്ല, ഹരജിക്കാരിയുടെ ജീവന്നു ഭീഷണിയുള്ളതിനാൽ അവർക്ക് പോലീസ് സംരക്ഷണം നൽകണമെന്നും നിർദ്ദേശിക്കുകയായി ബഹുമാനപ്പെട്ട കോടതി. പാശ്ചാത്യരാജ്യങ്ങളെ അനുകരിച്ച് നമ്മളും ഒരു തുറന്ന സമൂഹമായി രൂപാ ന്തരപ്പെട്ടുകൊിരിക്കുന്നതിന്റെ മറ്റൊരു അടയാളമാണിത്. പടിഞ്ഞാറൻ രാജ്യങ്ങളിൽ സ്വവർഗ രതിക്കാരെ പോലും ഇങ്ങനെ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കാൻ കോടതികൾ അനുവദിക്കുന്നു. ആണും ആണും ഒരുമിച്ചും പെണ്ണും പെണ്ണും ഒരുമിച്ചും ഇങ്ങനെ ദാമ്പത്യജീവിതം' നയിക്കുന്നതിനെ "ചങ്ങാത്തക്കല്യാണം' എന്ന ഓമനപ്പേരിട്ടുവിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത്തരം
"വിവാഹബന്ധങ്ങൾക്ക് അനുമതി നൽകിയതിന്റെ പേരിൽ ചില ന്യായാധിപന്മാർക്ക് ജോലി നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തിട്ടു്.
കുടുംബം എന്ന സ്ഥാപനത്തിന്റെ അടിത്തറയാണ് വിവാഹം. അത് ഒരു ദീർഘകാല കരാറാണ്. ആ കരാറിലേർപ്പെട്ട സ്ത്രീക്കും പുരുഷന്നും പരസ്പരം ചില ബാധ്യതകളും ഉത്തരവാദിത്വ ങ്ങളുമു്. അവ ലംഘിക്കപ്പെട്ടാൽ തിരുത്തുന്നതിനും ശരിയായ ചാലുകളിലേക്ക് തിരിച്ചുവിടുന്നതിനും സമൂഹത്തിന് ഉത്തരവാദിത്തമു്. മതാചാരങ്ങളും മതനിയമങ്ങളും മാത്രമല്ല സിവിൽ നിയമവും വിവാഹത്തിനു സാമൂഹ്യമായ അംഗീകാരം നിഷ്കർഷിക്കുന്നു. സിവിൽ നിയമത്തിൽ പോലും വിവാഹത്തിനു സാക്ഷികൾ വേണം. ഹൈന്ദവപുരാണങ്ങളിലെ ഗാന്ധർ വിവാഹത്തിൽ, പക്ഷേ, അതിന്റെയും ആവശ്യമില്ല. ഏതെങ്കിലും ഒരു വിഗ്രഹത്തിന്റെ മുമ്പിൽ നിന്നോ വരണമാല്യം ചാർത്തിയോ മോതിരം കൈമാറിയോ നടത്തുന്ന അത്തരം കല്യാണങ്ങൾക്ക് പരസ്പര വിശ്വാസത്തിന്റെ ബലം മാത്രമേയുള്ളൂ. അതെപ്പോഴും തകരാം. ദുഷ്യന്തൻ ശകു ന്തളയെ പരിഗ്രഹിച്ചത് ഗാന്ധർവ വിധിപ്രകാരമാണ്. പിന്നീട് കാളിദാസൻ എത്ര പാടുപെട്ടിട്ടാണ്. തന്റെ കഥാനായകന്ന് ഓർമ്മ വീടുത്തു കൊടുക്കുന്നത് ! മോതിരത്തിന്റെ സാഹസിക യാത്രയിലൂടെ, വിശ്വവിഖ്യാതമായ ഒരു കലാസൃഷ്ടിക്ക് നാടകീയമായ കുറേ രംഗങ്ങൾ തീർക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനു സാധിച്ചുവെന്നുമാത്രം. ഇത്തരം ഗാന്ധർവ വിവാഹങ്ങളെ ഇന്നത്തെ ഹിന്ദുകോഡ് പോലും അംഗീകരിക്കുകയില്ല.

സ്ത്രീയും പുരുഷനും ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്നത് ലൈംഗിക വേഴ്ചക്കുവേി മാത്രമല്ല. അത് ആ ബന്ധത്തിലെ ആകർഷകമായ ഒരു ഘടകം മാത്രമാണ്. പ്രകൃതി തന്നെ അവരെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത് പരസ്പര പൂരകമായിട്ടാണ്. ഇണകളായിട്ടാണ്. ആണിലും പെണ്ണിലുമുള്ള ലൈംഗികമായ ഊർജ്ജം പരസ്പരം കൈമാറാനുള്ളതാണ്. അതാണ് വംശ വൃക്ഷത്തിന്റെ അടിത്തറ. അതുകൊാണ് ബ്രഹ്മചര്യം ജീവിതനിഷേധകമാകുന്നത്. രതിവേഴ്ചയിൽ നിന്നു ലഭിക്കുന്ന ആഹ്ലാദം, ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആനന്ദങ്ങളിലൊന്നാണ്. അത് നിഷേധിക്കാതിരിക്കാൻ സമൂഹം അറിഞ്ഞു തരുന്ന അനുമതിയാണ് വിവാഹം. പക്ഷേ, അത് നിയന്ത്രണമില്ലാത്തതായിക്കൂടാ. അങ്ങനെ വന്നാൽ മൃഗങ്ങളും മനുഷ്യരും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമില്ലാതാകുന്നു. വ്യവസ്ഥാപിതമായ വിവാഹബന്ധത്തിൽ, രതിവേഴ്ചക്കപ്പുറം ചില മൂല്യങ്ങളുാവേത്. സ്നേഹമാണ് ആ ബന്ധത്തെ വിളക്കിച്ചേർക്കുന്ന അരക്ക്. മക്കളിലേക്കും അവരുടെ മക്കളിലേക്കും സ്നേഹത്തിന്റെ കണ്ണികൾ നീളുന്നു. ഈ ബന്ധങ്ങളൊക്കെയും
ഹേ മുദ്രിതമായ പാരസ്പര്യത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്. അവിടെ അവകാശങ്ങൾ മാത്രമല്ല, ചുമതലകളുമു്. സുഖം മാത്രമല്ല ദുഃഖവുമു്. അവ പങ്കുവെക്കുന്നതിലുള്ള സായൂജ്യമാണ് വിവാഹം, കുടുംബം തുടങ്ങിയ സങ്കൽപ്പങ്ങളെ ഉദാത്തമാക്കുന്നത്. എന്തെല്ലാം പരിമിതികളും പരാധീനതകളും ഉായിരുന്നാലും നൂറ്റാകൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഈ സ്ഥാപനങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നതും അതുകൊതന്നെയാണ്.

ലോകപ്രശസ്ത നോവലിസ്റ്റായ ജീൻ പോൾ സാർത്രം സ്ത്രീവിമോചനവാദിയായ സിമോൻ ദ ബുവെയും വിവാഹം കഴിക്കാതെതന്നെ ദീർഘകാലം ഒന്നിച്ചുജീവിച്ചവരാണ്. "ബുദ്ധിപരമായ ചങ്ങാത്തം' എന്നാണവർ സ്വയം അതിനെ വിളിച്ചത്. പാശ്ചാത്യരാജ്യങ്ങളിൽ അത്തരം ബന്ധങ്ങൾ ഇന്നു അസാധാരണമല്ല. നിയമാനുസൃതമായ വിവാഹബന്ധങ്ങൾ പോലും അവിടെ ദീർഘസ്ഥായിയല്ല. ആഴ്ചതോറും കുപ്പായം മാറുന്നതു പോലെ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരെ അവർ മാറുന്നു. അവരുടെ സന്തതികൾക്ക് വൈകാരിക സുരക്ഷിതത്വം ലഭിക്കുന്നില്ല. ജീവശാസ്ത്ര പരമായി ഇത്തരം ബന്ധങ്ങൾ ആവാം എന്നതുകൊുമാത്രം അത് അനുവദിക്കപ്പെട്ടുകൂടാ. സമൂഹത്തിന്റെ കണ്ണികളായ വ്യക്തികൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങൾ ഇടർച്ചയില്ലാതെ നിലനിൽക്കുവാനാണ് ധാർമികത ആവശ്യമായിവരുന്നത്. ധാർമികത വേങ്കിൽ പിന്നെ നിയമവും ആവശ്യമില്ലെന്നുവരുന്നു. ധാർമികതയും നിയമവും ഒന്നല്ലെന്ന പ്രഖ്യാപനത്തിലൂടെ, കോടതി നിയമവാഴ്ചയെ തന്നെ നിഷേധിച്ചിരിക്കുകയാണ്.

നിയമപരമായ ഒരു ബാധ്യതയും ഇല്ലാതെ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്ന സ്ത്രീക്കും പുരുഷന്നും വി വാഹം കഴിക്കാത്തതു കെട്ട് വിവാഹമോചനവും വിവരില്ലായിരിക്കാം. അവരുടെ ബന്ധത്തിലു ാകുന്ന വിള്ളലുകൾ തീർക്കാൻ കുടുംബ കോടതികളുടെയും ആവശ്യം വരില്ലായിരിക്കാം. ഇവർക്ക് മക്കളുാവുകയാണെങ്കിൽ അവരെ വളർത്തുന്നതിന്റെയും സംരക്ഷിക്കുന്നതിന്റെയും ഉത്തരവാദിത്തമാർക്കായിരിക്കും? അവരുടെ പിന്തുടർച്ചാവകാശങ്ങളെന്തൊക്കെയായിരിക്കും? ഇതിനെക്കുറിച്ചൊന്നും വ്യവസ്ഥകളില്ല. ഇവർക്കെതിരെ അസാന്മാർഗിക പ്രതിരോധനിയമം നടപ്പാക്കാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ, പിന്നെ അത് ഹോട്ടലുകളിലും മറ്റും നടക്കുന്ന വ്യഭിചാരത്തിനെതിരെ പ്രയോഗിക്കുന്നതിലെ ധാർമികയുക്തിയെന്താണ്? ഇങ്ങനെ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതി വിധി ഉയർത്തുന്നു്.

കേരളത്തിലും വിവാഹം കഴിക്കാതെ, സ്ത്രീപുരുഷന്മാർ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടു്. ഇവരുമായുള്ള അഭിമുഖസംഭാഷണങ്ങൾ ടി.വിയിൽ വരികയായി. കേരളം തുറന്ന സമൂഹത്തിലേക്ക് പരിണമിച്ചു കൊിരിക്കുന്നതിന്റെ മറ്റൊരു ദൃഷ്ടാന്തം. ആഗോളവത്കരണം ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന വ്യക്തിവാദം കാമിക്കുന്നത് നിരങ്കുശമായ ജീവിതാനന്ദമാണ്. എന്നാൽ, നിരുപാധികമായ ജീവിതാനന്ദം എന്നത് ഒരു മിഥ്യ മാത്രമാണ്. ശരീരത്തിലെ ഏതെങ്കിലും ഒരു കോശത്തിൽ അർബുദത്തിന്റെയോ എയ്ഡ്സിന്റെയോ വിത്തുവീണാൽ മതി, ആഹ്ലാദത്തിന്റെ പളുങ്കുപാത്രം താഴെവീണുടയാൻ. സുഖദുഃഖങ്ങളിലെ കയറ്റിറക്കങ്ങളിലൂടെയാണ് ജീവിതം അനുഭവവേദ്യമാകേത്. മറ്റുള്ളതെല്ലാം മിഥ്യകൾ മാത്രം.