പ്രവാചകന്റെ ഭരണം, രാഷ്ട്രീയം

സമൂഹത്തിൽ സമത്വവും, സ്വാതന്ത്ര്യവും ഐക്യവും വരുത്തുകയെന്നതാണ് തൗഹീദി (ഏക ദൈവത്വം) ന്റെ പ്രായോഗിക വശം. ഈ തത്വങ്ങളെ കാലസമയഗണനാക്രമത്തിലാക്കി വ്യക്തമായ ഒരു മാനവസ്ഥാപനമാക്കി തീർക്കുന്നതിനാണ് പ്രവാചകൻ ഒരു രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥ രൂപപ്പെടുത്തുന്നത്. മദീനയിൽ പ്രവാചകൻ പടുത്തുയർത്തിയ നഗരരാഷ്ട്രത്തിന്റെ ലക്ഷ്യവും അതായിരുന്നു. ഭരണാധിപനും ഭരണീയനുമെന്ന വ്യത്യാസം അവഗണിച്ച്, അവഗണനകൾക്കതീതമായി, സമൂഹത്തിനനുഗുണമായ ഭരണഘടനയാണ് റസൂൽ പ്രധാനം ചെയ്തത്. ഇതിനെ കേവലം ജനാധിപത്യമെന്നോ, സോഷ്യലിസമെന്നോ മതേതരമെന്നോ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത് ശരിയല്ല. ഇവിടെ നിയമം ദൈവത്തിന്റേതാണ്. വ്യക്തി പരിശുദ്ധിയിലൂടെ സമൂഹത്തെ സംസ്ക്കരിക്കുകയാണ് മാർഗ്ഗം. സമ്പത്തിന്റെ തുല്യമായ വിതരണത്തിലല്ല, സംതൃപ്തിയാണ് റസൂലിന്റെ ഭരണവ്യവസ്ഥയുടെ ലക്ഷ്യം.

ഇനി റസൂലിന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തെ ഏകാധിപത്യമായോ, തിയോക്രസിയായോ ഗണിക്കാനും പറ്റില്ല. റസൂൽ നിയമത്തിനതീതനല്ല. നിയമം നടപ്പാക്കുന്നത് കൗൺസിലിന്റെ അംഗീകാരത്തോടെയാണ്. ജനങ്ങളുടെ ഇഷ്ടം റസൂൽ പരിഗണിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഇഷ്ടം സമൂഹത്തിന്റെ വിശാല താല്പര്യത്തിനെതിരാവരുത്. റസൂൽ ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിപുരുഷനല്ല. പ്രവാചകൻ മാത്രമാണ്. റസൂലിന് ഒരു പുരോഹിതവൃന്ദവുമില്ല.

യുറോപ്യരുടെ ബുദ്ധിമണ്ഡലത്തിലുടലെടുത്ത രാഷ്ട്രീയ സിദ്ധാന്തങ്ങളെ ഇസ്ലാം പ്രത്യക്ഷമായും പരോക്ഷമായും സ്വാധീനിച്ചിട്ടു്. പക്ഷേ, സാമ്രാജ്യത്വപരമോ, ദേശീയമോ ആയ സ്വാർഥതക്കനുസരിച്ച് അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥകളെ അവർ രൂപപ്പെടുത്തി. അവയിലെ മാനുഷിക വശങ്ങളെ അംഗീകരിക്കാം. പക്ഷെ, വ്യക്തിയിൽ നിന്നും സമൂഹത്തിലേക്കുളള മനുഷ്യന്റെ മാനസികമായ പരിവർത്തനത്തിന്റെ പാത ഇവർ സ്വീകരിക്കുന്നില്ല. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിരുകൾക്കുളളിൽ തളച്ചിടപ്പെടുന്ന ലിഖിതമോ അലിഖിതമോ ആയ മാമൂലുകളുടേയും നിയമങ്ങളുടേയും അപ്പാരറ്റസാണ് പടിഞ്ഞാറൻ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥകൾ. മുതലാളിയുടെയോ തൊഴിലാളിയുടെയോ രാജ്യത്തിന്റെയോ താല്പര്യങ്ങൾക്കാണവിടെ മുൻതൂക്കം. സമൂഹത്തെ സാർവലൗകികമായി കാണാനോ, ശാസ്ത്രീയമായി സംസ്ക്കരണം വരുത്താനോ അവർ തയ്യാറല്ല. എങ്കിലും ബുദ്ധിശക്തിയും കൂടിയാലോചനയും വഴി ഏകാധിപത്യ സേച്ഛാധിപത്യ പ്രവണതകളെക്കാൾ കൂടുതൽ സമൂഹത്തിനു ഗുണകരമായ വ്യവസ്ഥിതികളായി യൂറോപ്യൻ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥകളെ കുറച്ചൊക്കെ അംഗീകരിക്കാമെന്ന്
മാത്രം.

ഇരുപ്പത്തിമൂന്നു വർഷം ദൈവീക വെളിപാടുകളിലൂടെ ലഭിച്ച ആശയങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ഒരു സമൂഹത്തെ സൃഷ്ടിച്ച റസൂൽ മദീനയിൽ വെച്ചാണ് ഒരു ഭരണകൂടത്തിന് ബീജാവാപം നൽകുന്നത്. പ്രവാചകന്റേത് ഒരു നഗരരാഷ്ട്രമായിരുന്നെങ്കിലും അത് ഭാവി മതത്തിനുള്ള ഒരു മാതൃകാസ്റ്റേറ്റ് കൂടിയായിരുന്നു. ഉടമ്പടികളിലൂടെയും കൂടിയാലോചനകളിലൂടെയുമാണ് അത് സാധിച്ചെടുത്തത്.

റസൂൽ മദീനയിൽ വരുമ്പോൾ അതൊരു അരാജകത്വനഗരമായിരുന്നു. പ്രബല അറബി ഗോത്രങ്ങളായ ഔസ്, ഖസ്റജ് എന്നിവയിലെ മുസ്ലിംകളാണ് റസൂലിനെ മദീനയിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുന്നത്. അവരുമായി മക്കയിൽ വെച്ചാക്കിയ അഖബാ ഉടമ്പടികൾ മേൽപറഞ്ഞ രു ഗോത്രങ്ങൾക്കും ബാധകമായിരുന്നുവെന്ന് മാത്രമല്ല, അവരൊന്നടങ്കം റസൂലിന്റെ മാർഗം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ ഉടമ്പടിയാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ മദീന സ്റ്റേറ്റിനടിസ്ഥാനം. ഈ രു വർഗ്ഗങ്ങളും അവരുടെ രക്തച്ചൊരിച്ചിലുകൾ മാറി വെച്ച് ഇസ്ലാമിന്റെ കീഴിൽ ഒന്നിക്കാമെന്ന് വാഗ്ദാനം ചെയ്തതോടെ മദീനിയൻ സമൂഹത്തിൽ സമാധാനം കൈവരികയായി. പ്രവാചകരോടൊപ്പം വന്ന അതിഥികൾ (മുഹാജിർ) മദീനിയൻ ആതിഥേയരോടൊപ്പം (അൻസ്വാരി) ചേർന്ന് ഇസ്ലാമിക ഉമ്മത്തിന് രൂപം നൽകി. മദീനയിലെ പ്രബല വിഭാഗമായിരുന്നു യഹൂദന്മാർ. ബനൂഖുറൈള, ബനുഖൈനുഖാഅ്, ബനുനദീർ എന്നീ മൂന്ന് ഗോത്രങ്ങളിലായി അവരും വിഭജിച്ചു കിടന്നു. ഇവർക്ക് പുറമേ മദീന ക്കാരായ അവിശ്വാസികളുമായിരുന്നു. കൂടാതെ ക്രിസ്ത്യാനികളും നായകനെന്ന നിലക്ക് റസൂലിന്റെ നേതൃത്വം സ്വീകരിക്കണമെന്ന വ്യവസ്ഥയിൽ അമുസ്ലിംങ്ങളെ മറെറാരു ഉമ്മത്തായി പരിഗണിച്ചു ഇങ്ങനെ രുതരം ഉമ്മത്തുകളുടെ കൂട്ടായ്മയായിരുന്നു പ്രവാചകന്റെ മദീനിയൻ സ്റ്റേറ്റ്. പ്രവാചകന്റെ സ്റ്റേറ്റിൽ മുസ്ലിം ഉമ്മത്തിനായിരുന്നു ഉത്തരവാദിത്വം കൂടുതൽ. രാജ്യത്തെയും, രാജ്യക്കാരെയും സംരക്ഷിക്കേത് അവരാണ്. സൈനിക സേവനം അവർക്ക് നിർബന്ധമാണ്. രാജ്യത്തിന് വേി സ്വത്തും ജീവനും ത്യജിക്കൽ അവർക്ക് നിർബന്ധം. അന്യമതസ്ഥരുടെ വിശ്വാസവും, സ്വത്തും സംരക്ഷിക്കേ ഉത്തരവാദിത്വവും അവർക്ക്. രമത്തെ ഉമ്മത്ത് ഒരു സംരക്ഷിത വിഭാഗ (ദിമ്മി) മാണ്. രാജ്യത്തിന് സൈനിക നികുതി (ജി) നൽകുകയും നേതൃത്വം അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യുകയെന്നതാണ് അവരുടെ ഉത്തരവാദിത്വം. മറെറല്ലാ വിധേനയും അവർ സ്വതന്ത്രരാണെന്നർത്ഥം.

റസൂൽ രാഷ്ട്രവ്യവസ്ഥ ഉാക്കുമ്പോൾ ജനങ്ങളുടെ ഹിതത്തിന് മുൻതൂക്കം നൽകിയത് കാണാം. തന്റെ നേതൃത്വം അംഗീകരിക്കുന്നവരുടെ നേതാവ് മാത്രമാണ് റസൂൽ. നേതൃത്വം ഒരിക്കലും അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നില്ല. നേതൃത്വത്തെ അംഗീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ ഉടമ്പടി പ്രകാരമുളള എല്ലാ അവകാശങ്ങൾക്കും അംഗീകരിച്ചവർ അർഹരായിത്തീരുന്നു. അവകാശം ലഭിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ഭരണഘടനാടിസ്ഥാനത്തിൽ അവർക്ക് നേതൃത്വത്തെ സമീപിക്കാം. സമൂഹത്തിന്റെയും രാഷ്ട്രത്തിന്റെയും നിലനിൽപ്പാണ് മുഖ്യം. ഇതിന് വേി പരമാവധി വിട്ടു വീഴ്ച വേണം. റസൂലിന്റെ ഹുദൈബിയാ ഉടമ്പടി അതിന്റെ വ്യക്തമായ തെളിവാണ്. മക്കയിൽ പതിമൂന്ന് വർഷം സഹിച്ചതും അതു കൊാണ്. ശത്രുസമൂഹത്തെ തമസ്ക്കരിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ ആത്മാഹുതിയല്ല, ആയുധം തന്നെയാണ് അനിവാര്യം. മാമൂലുകളല്ല മദീനിയൻ രാഷ്ട്രത്തിനടിസ്ഥാനം. ലിഖിതമായ ഭരണഘടനയാണ്. യുറോപ്യൻ പണ്ഢിതന്മാർ മദീനിയൻ മാഗ്നാകാർട്ട പ്രവാചകന്റെ മാഗ്നാകാർട്ട, എന്നൊക്കെയാണ് ഈ ഭരണഘടന വിശേഷിപ്പിച്ചത്. പൗരന്റെ അവകാശങ്ങൾ വ്യക്തമായും അതിൽ നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. വ്യക്തമായ ആശയവും മാർഗ്ഗവും ലക്ഷ്യവും റസൂൽ തന്റെ ഭരണഘടനയിൽ വരച്ചു കാട്ടിയിരുന്നു.

മനുഷ്യന്റെ മൗലികമായ അവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കാനും അവന്റെ ചുമതലകൾ യഥാവിധി നിർവ്വഹിക്കാനും സൗകര്യമൊരുക്കുകയെന്ന കാതലായ വശം പ്രവാചകന്റെ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയിൽ കാണുന്നു. എ.കെ. ബാഹി വിവരിക്കുന്നപോലെ അല്ലാഹുവിനോടുളള മനുഷ്യന്റെ ചുമതല എന്നു പറഞ്ഞാൽ സഹജീവികളോടും സമൂഹത്തോടുമുളള ഉത്തരവാദിത്വമാണ്. ഇക്കാര്യങ്ങൾ ദൈവീക നിയമങ്ങളിൽ അന്തർലീനമാണ്. (അൽതാഫ് ജൗഹർ, ദ ചലഞ്ച് ഓഫ് ഇസ്ലാം, പേ 176) കാലാകാലങ്ങളിൽ പ്രവാചകന്മാർ നിർവ്വഹിച്ചത് ഇതേ നിയമങ്ങളെ ജനങ്ങൾക്കെത്തിക്കുകയായിരുന്നു. അതിന്റെ പൂർത്തീകരണം റസൂൽ (സ്വ) നിർവ്വഹിച്ചുവെന്നു മാത്രം.

മനുഷ്യന്റെ കർത്തവ്യങ്ങളെ രായി തിരിക്കാം. ദൈവത്തോടുളള ചുമതല (ഹുഖൂഖുല്ലാഹി), അടിമകളോടുളള ചുമതല (ഹുഖൈഖുൽ ഇബാദ്) എന്നിങ്ങനെ. ഇത് രും മനുഷ്യരുടെ ഗുണത്തിനു തന്നെയാണ്. ഉദാഹരണത്തിന് ദൈവനാമം സദാ ഉരുവിടാൻ അല്ലാഹു മനുഷ്യനോട് കൽപ്പിക്കുന്നു. അത്കൊ അല്ലാഹുവിനൊരു നേട്ടവുമില്ല. മറിച്ച് അടിമ നാഥനെ പലവട്ടം പ്രകീർത്തിക്കുമ്പോൾ അവൻ ഇച്ഛകളിൽ നിന്നകലുകയും ഗുണകാംക്ഷ (ഇഹ്സാൻ) യുടെ വക്താവായി തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അന്ത്യദിനത്തിൽ അല്ലാഹു മനുഷ്യരോട് ചോദിക്കുമത്രേ. മനുഷ്യമക്കളേ, ഞാൻ നിങ്ങളോട് അന്നം ചോദിച്ചു. നിങ്ങളെനിക്ക് അന്നം തന്നില്ല. നീയെന്താണ് പറഞ്ഞത്, നിനക്ക് എന്തിനാണ് അന്നം. നീ തന്നെയല്ലേ അന്നദാതാവ്. എന്റെ അടിമകൾ അന്നം ചോദിച്ചപ്പോൾ നിങ്ങൾ കൊടുത്തില്ലല്ലോ. ഞാൻ വെളളം ചോദിച്ചപ്പോഴും നിങ്ങൾ തന്നില്ല. അഥവാ നിങ്ങൾ എന്റെ ദാഹിക്കുന്ന അടിമക്ക് ദാഹജലം കൊടുത്തില്ല. (മിശ്കാത്).
ദൈവീക നിയമങ്ങളുടെ ആകത്തുക മനുഷ്യന്റെ ഉൽകൃഷ്ഠത തന്നെയാണ്. അത് മനുഷ്യൻ നിർമിക്കുന്ന നിയമത്തെക്കാൾ പരമോന്നതവുമാണ്. അതാണ് നിയമങ്ങൾ ദൈവീകം തന്നെയാവണമെന്ന് പറഞ്ഞത്. ദൈവത്തിനുളളത് ദൈവത്തിനും സീസർക്കുളളത് സീസർക്കുമെന്ന വേർതിരിവ് പ്രസക്തമല്ലാതാവുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. റസൂലിന്റെ രാഷ്ട്രീയ നയത്തിൽ എല്ലാം അല്ലാഹുവിന് തന്നെയാണ്. അതിനർത്ഥം എല്ലാം സമൂഹത്തിന് തന്നെയാണ്. സീസർക്ക് വേറെ നൽകുമ്പോൾ അവിടെ ഏകാധിപത്യവും ഉടലെടുക്കുന്നു. സമൂഹം വഴിയാധാരമായി തീരുന്നു.

സമൂഹത്തിന്റെ ഗുണകാംക്ഷ ആഗ്രഹിക്കുന്ന നേതാവിന് സൽഗുണങ്ങൾ വേണം. കാരുണ്യമാണ് അതിനടിസ്ഥാനം, അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യം നിമിത്തമാണ് താങ്കൾക്ക് അവരോട് അലിവായത്. താങ്കൾ പരുഷവും കഠിനവുമായിരുന്നെങ്കിലോ അവർ താങ്കളെ വിട്ടു പോകുമായിരുന്നു. അത് കൊ് വിട്ടുവീഴ്ച കാണിക്കുക. അവരോട് കൂടിയാലോചനകൾ നടത്തുക. തീരുമാനമെടുത്തു കഴിഞ്ഞാൽ അല്ലാഹുവിങ്കൽ ഭരമേൽപ്പിക്കുക. (3:109).

ഇവിടെ കാര്യനിർവ്വഹണത്തിൽ ജനങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തിന് മുൻതൂക്കം നൽകുന്ന ജനാഭിലാഷകാര്യങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കാനുളള ഇടയനുളള സ്ഥാനമേ രാഷ്ട്രീയ നേതാവ് എന്ന സ്ഥാനത്തിനുളളൂ. വർഗ്ഗ-വർണ്ണ-മത ചിന്തകൾക്കതീതമായി നീതി നടപ്പാക്കാൻ നേതാവ് ബാധ്യസ്ഥനായിത്തീരുന്നു. നിശ്ചയം നീതിയും നന്മയും നടപ്പാക്കാനും ബന്ധപ്പെട്ടവർക്ക് സഹായം നൽകുവാനും അല്ലാഹു കൽപ്പിക്കുന്നു. ചീത്തവൃത്തികളും നീചകാര്യങ്ങളും അക്രമവും അവൻ നിരോധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (വി. ഖുർആൻ). ഒരു ഭരണാധിപന്റെ ചുമതല ഈ വിശുദ്ധ വചനത്തിലുൾക്കൊല്ലോ.
സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന സമുദായങ്ങളോട് (ദിമ്മി) ഭരണാധികാരിക്കുളള പ്രത്യേക ബാധ്യത പ്രവാചകൻ ഊന്നിപ്പറഞ്ഞത് കാണാം. കരാറിൽ കഴിയുന്ന അമുസ്ലിമിനെ ആരെങ്കിലും ആക്രമിക്കുകയോ, അവന്റെ അവകാശം ധ്വംസിക്കുകയോ, കഴിവിനതീതമായത് നിർബന്ധിക്കുകയോ, അവന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ അവനിൽ നിന്ന് വല്ലതും അധീനപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യുന്ന പക്ഷം അന്ത്യനാളിൽ ഞാനവന്റെ ശത്രുവായിരിക്കും.' (ഹദീസ്)

റസൂൽ തന്നെ പറഞ്ഞല്ലോ, ദരിദ്രർ മോഷ്ടിച്ചാൽ കൈവെട്ടും. കുലീനൻ മോഷ്ടിച്ചാലോ വെറുതെ വിടും. പൂർവ്വ സമുദായങ്ങൾ നശിച്ചത് അത് കൊാണ്. എന്റെ ദേഹി ആരുടെ കൈയ്യിലാണോ അവനാണ് സത്യം. ഈ മുഹമ്മദിന്റെ പുത്രി ഫാത്തിമ തന്നെ മോഷ്ടിച്ചാലും ഞാനവളുടെ കൈവെട്ടും.'

റസൂലിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയിൽ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെ എങ്ങനെ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു എന്നു നോക്കാം. മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെ രായി തിരിക്കാം. 
1. മനുഷ്യജീവിയെന്ന നിലക്ക് ഉള്ള അടിസ്ഥാന അവകാശം.
2. വിവിധ വർഗ്ഗങ്ങൾക്കും വിഭാഗങ്ങൾക്കും സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് നൽകുന്ന പ്രത്യേക അവകാശങ്ങൾ.

ജീവിക്കാനുളള അവകാശം

ഒരു നിരപരാധിയെ വധിക്കുന്നത് മുഴുവൻ മനുഷ്യകുലത്തേയും വധിക്കുന്നതിന് തുല്യമാണ്. (ഖുർ 5:32) "നീതിപീഠത്തിന്റെ തീരുമാനമില്ലാതെ അല്ലാഹു പുണ്യമാക്കിയ ജീവിതത്തെ തമസ്ക്കരിക്കരുത്. (6:151) ഇസ്ലാം അനുവദിക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ മാത്രമേ വധം പാടുളളൂ. ഒരാളെ വധിക്കുന്നത് സമൂഹത്തിന് ആവശ്യമാണെന്ന് നിയമം തീരുമാനിക്കണം. ഗർഭപാത്രത്തിലുളള കുഞ്ഞിനു പോലും ജീവിതം നിഷേധിക്കരുത്. ഗർഭിണിയായ സ്ത്രീക്കുളള വധശിക്ഷ പ്രസവം വരെ നിറുത്തി വെക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയായി.

സമ്പത്തിനുളള അവകാശം

സമ്പാദിക്കാനും ചെലവഴിക്കാനുമുള്ള അവകാശം മനുഷ്യന് ഇസ്ലാം നൽകുന്നു. ജീവനും സമ്പത്തും അന്ത്യനാൾ വരെ പരസ്പരം നിഷിദ്ധമാണെന്ന് റസൂൽ വിടവാങ്ങൾ പ്രസംഗത്തിൽ വ്യക്തമാക്കുന്നു. ആരുടെ ധനവും അന്യായമായി അപഹരിക്കാനോ ചൂഷണം ചെയ്യാനോ അനുവദിക്കുന്നില്ല. ഹസ്രത്ത് ഉമർ (റ) വിന്റെ കാലത്ത് ഒരു പളളി ഉടക്കാൻ തൊട്ടടുത്ത് ജീർണ്ണിച്ച് കിടന്നിരുന്ന കോട്ടയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കാമെന്നു കു. ആസ്ഥലം അമുസ്ലിമിന്റെ കൈയ്യിലായിരുന്നു. വസ്തുക്കൾക്ക് വില കണക്കാക്കിയാണ് അവ ഉമർ (റ) പളളി നിർമ്മാണത്തിനുപയോഗിച്ചത്.

അഭിമാന സംരക്ഷണം

"വിശ്വാസികളേ, പരസ്പരം പരിഹസിക്കരുതേ, ആരേയും അപകീർത്തിപ്പെടുത്തരുതേ. അപഹാസ്യ പേരുകൾ വിളിക്കല്ലേ. മറ്റുള്ളവരെ പിന്നിൽ നിന്ന് കുത്തുകയും ചെയ്യല്ലേ' എന്ന് വിശുദ്ധ ഖുർആൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ഒരു വ്യക്തിയുടെ മാനം സംരക്ഷിക്കേ ചുമതല ഇസ്ലാമിക നീതിപീഠത്തിനു്. ഇക്കാര്യം വിടവാങ്ങൽ പ്രസംഗത്തിൽ പ്രവാചകൻ അടിവരയിട്ടു.

സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിന് സംരക്ഷണം 

ഒരാളുടെ വീട്ടിൽ വീട്ടുകാരന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ പ്രവേശിക്കരുതെന്ന് വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥം നിഷ്കർശിക്കുന്നതിന്റെ (24:27) പൊരുൾ ഒരാളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ സ്വകാര്യതയെ അംഗീകരിക്കലാണ്. ചാരപ്പണി നടത്തരുതെന്നും ഖുർആൻ പറയുന്നു്. സ്വന്തം വീട്ടിൽ പോലും പെട്ടെന്ന് കടന്ന് ചെല്ലരുതെന്നാണ് റസൂൽ പറയുന്നത്. മറ്റൊരാളുടെ കത്ത് വായിക്കുന്ന സ്വഭാവത്തെ പോലും റസൂൽ നിരോധിച്ചിട്ടു്.

വ്യക്തി സ്വാതന്ത്യത്തിന് സംരക്ഷണം

റസൂലിന്റെ നീതിപീഠത്തിൽ ഒരു വ്യക്തിക്ക് തന്റെ ആവലാതികൾ ബോധിപ്പിക്കാനും നിരപരാധിത്വം തെളിയിക്കാനും അവകാശമു്. കോടതി വിചാരണകളൊക്കെ പരസ്യമായിരിക്കണം. വ്യക്തി സ്വാതന്ത്യത്തിന്റെ ഭാഗമായാണ് റസൂൽ (സ്വ) അടിമകൾക്ക് അവകാശങ്ങൾ നൽകിയതും അവരെ സ്വാതന്ത്രരാക്കാൻ പടിപടിയായി പരിപാടികൾ ആവിഷ്ക്കരിച്ചതും. സകാത്തിന്റെ പണമുപയോഗിച്ച് നൂറുകണക്കിന് അടിമകളെ പ്രവാചകൻ സ്വതന്ത്രരാക്കി. അടിമകളെ പരാമർശിച്ച് അനുയായികളെ റസൂൽ ഇപ്രകാരം ഉപദേശിച്ചു. ഇവർ നിങ്ങളുടെ സഹോദരന്മാരാണ്. ഇവരുടെ ഉത്തരവാദിത്വം അല്ലാഹു നിങ്ങളിൽ ഭരമേൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ തിന്നുന്നത് അവർക്കും നൽകുവിൻ. നിങ്ങൾ ധരിക്കുന്നത് അവരേയും ധരിപ്പിക്കുവിൻ. അവന് കഴിയാത്ത കാര്യം അവനെ കൊ് ചെയ്യിക്കരുതേ. ഭാരമുളള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോൾ നിങ്ങളും അവനെ സഹായിക്കുവിൻ.

പ്രതികരിക്കാനുളള അവകാശം

നന്മയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും തിന്മയെ നിരോധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രതികരണ ശേഷിയുളള ഒരു ഉമ്മത്താണ് റസൂലിന്റേത്. ഭരണാധികാരികളുടെ നീതി നിഷേധത്തിനും ഏകാധിപത്യത്തിനുമെതിരെ പ്രതികരിക്കാൻ പ്രവാചകൻ ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു. കൈകൊ അല്ലെങ്കിൽ വാക്കുകൊ്, അതിനുമാവില്ലെങ്കിൽ വിശേഷം കൊങ്കിലും തിന്മയെ പ്രതിരോധിക്കണമെന്നാണ് റസൂൽ പറഞ്ഞത്. ഭരണാധികാരികളെ തിരുത്താനുളള അവകാശം ജനങ്ങൾക്കു്. ഹസ്രത്ത് ഉമർ (റ) ഒരിക്കൽ ജനങ്ങളോട് ചോദിച്ചു. ഞാൻ മതത്തിൽ നിന്നകന്നാൽ നിങ്ങൾ എന്തു ചെയ്യുമെന്ന്. ഉടനെ വാളൂരിപ്പിടിച്ച് കൊരാൾ പറഞ്ഞു. തലവെട്ടുമെന്ന്. "അത്തരം വാക്കുകൾ എന്നോട് പ്രയോഗിക്കുകയോ, ഹസ്റത് ചോദിച്ചു. "തീർച്ചയായും അയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. "ദൈവത്തിന് സ്തുതി! ഞാൻ തെറ്റിലേക്ക് വഴുതുമ്പോൾ എന്നെ തിരുത്താൻ തക്ക ധൈര്യമുല്ലോ ഈ രാജ്യത്ത് ഉമറിന് സന്തോഷം.

ചിന്താ സ്വാതന്ത്യം

പ്രവാചകൻ തന്റെ ആശയത്തേയും ചിന്തയേയും ആരുടെ മേലും അടിച്ചേൽപ്പിച്ചില്ല. ഒരു മുന്നറിയിപ്പുകാരൻ മാത്രമാണ് താനെന്നും ആരെയും തന്റെ മാർഗ്ഗത്തിലേക്ക് നിർബന്ധിക്കുകയില്ലെന്നും അവിടുന്ന് വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നല്ലോ. മദീന സ്റ്റേറ്റിൽ എല്ലാ മതക്കാർക്കും പരിപൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്യം നൽകി. ഭരണ കേന്ദ്രമായ മസ്ജിദുന്നബവിയിലേക്കും എല്ലാവർക്കും ജാതി - മത ഭേദമന്യേ വരാനും ആശയവിനിമയം നടത്താനും സ്വാതന്ത്യമു ായിരുന്നു. കപടവിശ്വാസികൾക്കെതിരെ പോലും തെളിവില്ലാതെ നടപടിയെടുക്കാൻ റസൂൽ തയ്യാറായില്ല.

സമത്വം

പ്രവാചകന്റെ രാഷ്ട്രത്തിൽ എല്ലാവരും നിയമത്തിന്റെ മുമ്പിൽ സമന്മാരാണ്. വർഗവർണ്ണ മേന്മകളൊന്നുമേ ഇല്ല. അറബികളും അനറബിയും കറുത്തവനും വെളുത്തവനും തുല്യം. നന്മയിലേക്ക് നയിക്കുന്നത് കറുത്ത നീഗ്രോ തന്നെയാണെങ്കിലും അവനെ അംഗീകരിക്കണമെന്ന് റസൂൽ പറയുന്നു.

മനുഷ്യന്റെ മാനവികമായ നിലനിൽപ് സാധ്യമാക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥയാണ് റസൂൽ മുന്നിൽ വെച്ചത്. ഒരു പരിപൂർണ്ണ വ്യവസ്ഥിതിയായ ഇസ്ലാമിന് രാഷ്ട്രീയം മാത്രം അന്യമാവുന്നില്ല. രാഷ്ട്രീയവും ഭരണവുമായാലേ ഒരു മുസ്ലിമിന്റെ ജീവിതം പൂർണ്ണമാവു എന്നും ഇതിനർഥമില്ല. ഇസ്ലാമല്ലാത്ത ഒരു ഭരണത്തിന്റെ കീഴിലും മുസ്ലിമിന് പൂർണ്ണ മുസ്ലിമായി തന്നെ കഴിയാം. തന്റെ വിശ്വാസത്തിനും പ്രചാരണത്തിനും സ്വാതന്ത്യം ലഭിക്കുന്ന ഏത് ഭരണകൂടത്തേയും മുസ്ലിംങ്ങൾക്ക് അംഗീകരിക്കാം. അത്തരം ഭരണകൂടങ്ങളുടെ നിലനിൽപ്പിനായി സഹകരിക്കുകയും ചെയ്യാം. റസൂൽ ഒരു രാഷ്ട്ര വ്യവസ്ഥിതി മുന്നോട്ട് വെച്ചത് അത് സ്വീകരിക്കാൻ തയ്യാറുളളവർക്ക് വേിയാണ്. ആരുടെ മേലും അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നില്ല. ഭരണമുങ്കിലേ ഇസ്ലാമുളളൂ എന്ന വാദങ്ങളോട് റസൂലിന്റെ നയം യോജിക്കുന്നില്ല. അബ്സീനിയയിലെ നേഹസിന്റെ കീഴിലും കോഴിക്കോട്ടെ സാമൂതിരിയുടെ കീഴിലും മുസ്ലിംകൾ ഭരണമില്ലാതെ തന്നെ സ്വതന്ത്രരായിക്കഴിഞ്ഞത് അങ്ങനെയാണ്. കൊളോണിയൽ കാലത്ത് കേരളത്തിലെ മുസ്ലിം നേതൃത്വം യുദ്ധരംഗത്തിറങ്ങിയത് സാമൂതിരിയെ നിലനിറുത്താനാണ്. ഇസ്ലാമിക ഭരണം സ്ഥാപിക്കാനല്ലല്ലോ.