ശാപമോക്ഷം ലഭിക്കാത്ത അഗ്നിപുത്രിമാർ

നിങ്ങൾ ജാലകത്തിനരികെ വഴിപോക്കരെ നോക്കിയിരിക്കവെ, നിങ്ങളുടെ
വലതുകരത്തിനു നേരെ ഒരു കന്യാസ്ത്രീ വരുന്നു. ഇടതു കരത്തിനു നേരെ ഒരു അഭിസാരികയും. നിഷ്കളങ്കതയോടെ നിങ്ങൾ മൊഴിയുന്നു. ഒന്ന് എത്ര ഉന്നതം, മറ്റേത് എത്ര അധമം. പക്ഷേ, നിങ്ങൾ കണ്ണുകളടച്ചു ശ്രദ്ധിച്ചാൽ അ ന്തരീക്ഷത്തിൽ ഒരു ആമന്ത്രണം കേൾക്കാം- ഒന്നെന്നെ പ്രാർഥനയിലന്വേഷിക്കുന്നു; മറ്റേത് വേദനയിലും. ഖലീൽ ജിബ്രാൻ കന്യാസ്ത്രീയും വേശ്യയും).
നിവേദിക്കാൻ വ്രണിതഹൃദയങ്ങൾ മാത്രമുള്ള, നിരന്തരമായി ആത്മനിന്ദയും
പരനിന്ദയും ശാരീരിക പീഢനങ്ങളുമനുഭവിക്കുന്ന സ്ത്രീജനങ്ങൾ അവർ ചരിത്രത്തിന്റെ കണ്ണെത്താവുന്ന കാലം തൊട്ടേ ഉപഭോഗവസ്തുക്കളാണ്. ചരക്കുകൾ, സാധനങ്ങൾ.

പ്രാകൃത മതങ്ങൾ അവളെ ദേവദാസിയാക്കി. ഇന്ത്യയിൽ മാത്രമല്ല ഈജിപ്തിലും ഗ്രീസിലുമൊക്കെയായിരുന്നു ദേവദാസികൾ. പേരുകളിലേ മാറ്റമുള്ളൂ. പുരോഹിതന്മാരുടെയും വരേണ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെയും ഭോഗേച്ഛകൾ ശമിപ്പിക്കാൻ ആവിർഭവിച്ച ദേവദാസിവൃത്തിക്ക് അങ്ങനെ മതപരമായ പരിവേഷം നൽകപ്പെട്ടു. ഇന്നും ഇന്ത്യയിൽ ഈ വിഭാഗം നില നിൽക്കുന്നു. കർണ്ണാടകയിലെ യെല്ലമ്മാ ക്ഷേത്രത്തിലും മറ്റും കന്യകകളെ ദേവദാസികളാക്കി നിവേദിക്കുന്ന പ്രാകൃതാചാരം നിർബാധം നടക്കുന്നു. "ചരക്ക് ലേലത്തിൽ പിടിക്കുവാൻ പണച്ചാക്കുകൾ മുൻകൂട്ടി തമ്പടിക്കുന്നു. മതം മാത്രമല്ല കലയും വ്യഭിചാരത്തിന്റെ വളർച്ചക്ക് കൂട്ടുനിന്നു. മോഹിനിയാട്ടം ആടിയ ലാസ്യവതികളാണ് പിന്നീട് കൂത്തച്ചികളായത്. ദേവദാസി തേവിടിശ്ശിയായതുപോലെ. അവസാനം ഇവരുടെയൊക്കെ തീർഥയാത്ര ചുവന്ന തെരുവുകളിലേക്കാണ്. ഗണിക എന്ന വാക്കിന്റെ അർഥം ഗണത്തിന്റെ ജനത്തിന്റെ പൊതുസ്വത്ത് എന്നാണ്. വാക്കുകൾ തന്നെ ഈ അഭിശപ്ത ജന്മങ്ങളുടെ ചരിത്രം പറയുന്നു.

ഇന്ത്യയിലും ഗ്രീസിലുമൊക്കെ ഒരു കാലത്ത് സാമൂഹ്യാന്തസ്സുള്ള ഗണികകളുായിരുന്നു. വസ സേനയേയും വാസവദത്തയേയും പോലെ കുപ്രശസ്തി നേടിയവർ മാതാഹരിയെ പോലെ ചാരവൃത്തിലേർപ്പെട്ടവർ. (രാജ്യ രക്ഷാരംഗത്തെ അഴിമതിയെ കുറിച്ചുള്ള തെഹൽക്ക അന്വേഷണത്തിൽ വാടകയ്ക്കെടുത്ത ഒരു അഭിസാരികയുടെ സഹായം തേടിയതിലെ ധാർമ്മികതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നവർ, രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹ്യ രംഗങ്ങളിൽ പെണ്ണും പണവും മദ്യവും ചെലുത്തുന്ന സ്വാധീനത്തെ കുറിച്ച് അറിയാത്തവരാവില്ല.) അപേഷ്യ എന്നൊരു ഗണിക മരിച്ചപ്പോൾ പെരിക്ലീസ് ചക്രവർത്തി വികാരനിർഭരമായ ചരമപ്രസംഗം നടത്തിയത്. ഗണികകളുടെ കാര്യം നോക്കി നടത്താൻ പ്രത്യേക വകുപ്പ്. അവരിൽ നിന്നു ഖജനാവിലേക്ക് പിരിച്ചെടുക്കുന്ന സ്വർണ്ണ നികുതികൾ. കേരളീയർക്കും ഇതൊന്നും അപരിചിതമായിരുന്നില്ല. അഭിസാരികകളെ വാനോളം സ്തുതിക്കുന്ന ഉണ്ണിയച്ചീചരിതവും ഉണ്ണിച്ചിരുതേവിചരിതവും ഉണ്ണുനീലി സന്ദേശവുമൊക്കെ ഒരു കാലഘട്ടത്തിലെ കേരളീയ സംസ്കാരത്തിന്റെ ജീർണ്ണത വെളിപ്പെടുത്തുന്ന മണിപ്രവാള കൃതികളാണ്.

എന്നും ഗണികകളെ മോഹിപ്പിച്ചത് പണം മാത്രമായിരുന്നു. “വളരെ ആവശ്യക്കാരുള്ള തൊഴിലാണു നിന്റേത്. എന്നാലും യുവത്വം കൊഴിഞ്ഞാൽ നിന്റെ പ്രയോജനം തീർന്നു. അതു കൊ് എപ്പോഴും കൂടുതൽ പണം ആവശ്യപ്പെട്ടു കൊയിരിക്കുക” എന്നാണ് ഒരു അഭിസാരികക്ക് അമ്മ നൽകുന്ന ഉപദേശം. (വേശ്യകളുടെ സംവാദം - ലൂസിയാൻ) വാത്സ്യായനന്റെ കാമശാസ്ത്രത്തിലെ ആറാം അധികരണത്തിലെ ആറു അധ്യായങ്ങൾ വേശ്യാവൃത്തിയുടെ മഹിമയെകുറിച്ചാണ്. അതിന്റെ ഒന്നാം സൂത്രത്തിൽ തന്നെ ഈ തൊഴിലിന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം ഉപജീവനമാണെന്ന് രേപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
ഇന്നും ഉപജീവനത്തിനു വിയാണു ഇക്കൂട്ടർ ജോലിയെടുക്കുന്നത്. കൈക്കുഞ്ഞിനെ (അറിയാതെ) ഉറുമ്പിൻ കൂട്ടിൽ കിടത്തിയിട്ട് ജോലിക്കു പോകുന്ന പാവപ്പെട്ട വേശ്യയെകുറിച്ച് 'ശബ്ദങ്ങളിൽ' ബഷീർ പച്ചയായി എഴുതിയപ്പോൾ സദാചാരക്കാരുടെ പുരികം ചുളിഞ്ഞു. എന്നാൽ, ഒന്നോ രാ നേരത്തെ വയറ്റു പിഴപ്പിനുവേിയാണു ഇവരിലേറെപ്പേരും അവരുടെ ഉടലുകൾ വാടകയ്ക്ക് നൽകി, മാരകമായ പകർച്ചവ്യാധികളേറ്റു വാങ്ങി സമൂഹത്തിനു ഒരു ഭാരമായി ഒടുങ്ങുന്നത് എന്നത് യാഥാർഥ്യം മാത്രമാണ്. ഇന്ന് നാം അവരെ സെക്സ് വർക്കേഴ്സ് എന്നു വിളിക്കുന്നു. ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികൾ. ശരിയാണ്, ലൈംഗികത തൊഴി ലാക്കിയവരാണു അവർ. എന്നാൽ, സംസ്കാരസമ്പന്നമെന്നഭിമാനിക്കുന്ന സമൂഹത്തിൽ ഇ ങ്ങനെ ഒരു തൊഴിലും അതിനെ ആശ്രയിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം പെണ്ണുങ്ങളും ഉായിരിക്കാൻ
ഇവിടെയാണു പതിനായിരം വേശ്യകൾക്ക് നിർബാധം 'തൊഴിൽ ചെയ്യാൻ ലൈസൻസു നൽ കുന്നതിനുള്ള കൊൽക്കത്ത നഗരസഭയുടെ തീരുമാനം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. ഒരു ലക്ഷ ത്തോളം അഭിസാരിണികളുടെ മെട്രോപൊളിറ്റൻ സിറ്റി !.
വേശ്യാവൃത്തി തൊഴിലാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചതു ഒരു യൂറോപ്യൻ നീതിന്യായ കോടതിയാണ്. എന്നാൽ, ഇന്ത്യയിലാദ്യമായിരിക്കും ഒരു തൊഴിൽ എന്ന നിലക്ക് അഭിസാരികകൾക്ക് ലൈ സൻസ് നൽകപ്പെടുന്നത്. മുംബൈയിലെ ചുവന്നതെരുവുകളിലെ വേശ്യാലയങ്ങൾക്കും വേശ്യകൾക്കും ലൈസൻസ് നൽകിയിട്ടുന്നത് തെറ്റിദ്ധാരണ മാത്രമാണെന്ന് നിയമജ്ഞർ പറയുന്നു. കൊൽക്കത്തയിൽ ലൈസൻസ് നൽകുന്നതോടെ, അത് ഇന്ത്യയിലെ നഗരങ്ങളിലേക്കും ഗ്രാമങ്ങളിലേക്കും പടർന്ന് പിടിക്കാനാണ് സാധ്യത. ഇപ്പോൾ തന്നെ ഇ ന്ത്യയെ ഭീകരമായി ഉറ്റുനോക്കുന്ന എയ്ഡ്സ് പോലുള്ള ലൈംഗിക മാറാവ്യാധികൾ ഇത് വ്യാപകമാക്കും. ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ നിലനിൽക്കുന്ന 1986 ലെ ഇമ്മോറൽ ട്രാഫിക് പ്രിവെൻഷൻ ആക്ട് അനുസരിച്ച് പൊതുസ്ഥലത്ത് വെച്ച് നടത്തുന്ന വേശ്യാവൃത്തിക്കാണ് മൂന്നു മാസം തടവും ഇരുന്നൂറു രൂപ പിഴയും ശിക്ഷ വിധിക്കുന്നത്. എന്നാൽ പൊതുസ്ഥലം എന്നതിനും വേശ്യാലയം എന്നതിനും വ്യക്തമായ നിർവ്വചനം നൽകപ്പെട്ടിട്ടില്ല. പൊതുസ്ഥലത്ത് വെച്ചല്ല വേശ്യാവൃത്തിയെങ്കിൽ കുറ്റകരമാകുന്നില്ല. വേശ്യാലയം എന്നതിന്റെ നിർവ്വചനപരിധിയിൽ വരണമെങ്കിൽ അഭിസാരികയും ഇടപാടുകാരനും പുറമെ മൂന്നാമതൊരാളും കൂടി വേണം.

സമൂഹത്തെ ജീർണ്ണതയിലേക്കും സാംസ്കാരികാധപതനത്തിലേക്കും നയിക്കുന്ന ഈ പ്രതിഭാസത്തെ നിരോധിക്കുവാൻ ഇന്ത്യാ ഗവൺമെന്റിനു കഴിയാത്തതെന്തു കൊാണ്? ഇവിടെ യാണ് മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും സനാതന ധർമ്മങ്ങളും തമ്മിൽ ഏറ്റുമുട്ടുന്നത്. ജനാധിപത്യരാജ്യമായ ഇന്ത്യയിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നത് പാശ്ചാത്യ സങ്കൽപത്തിലുള്ള മനുഷ്യാവകാശങ്ങളാണ്. ലൈംഗികബന്ധം, പ്രത്യുൽപാദനം, ഗർഭച്ഛിദ്രം തുടങ്ങി, വ്യക്തിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ശാരീരികപ്രശ്നങ്ങൾ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽപ്പെട്ടതാണെന്നാണ് അ ന്താരാഷ്ട്രരംഗത്തെ ഫെമിനിസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പുകൾ വാദിക്കുന്നത്. അനിയന്ത്രിതമായ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യസങ്കൽപം മനുഷ്യാവകാശമായും പൗരാവകാശമായും വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുമ്പോൾ എല്ലാ ജീർണ്ണതകൾക്കും അത് കാരണമായിത്തീരുന്നു. ഇരുളിന്റെ മറവിൽ വേശ്യാലയത്തിലെത്തുന്ന പുരുഷൻമാർ തന്നെയാണ് പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ അവരെ കല്ലെറിയുന്നത്. ഈ സ്ഥാപനത്തെ നിലനിർത്തുന്നതിൽ രാഷ്ട്രീയക്കാരും പോലീസും പ്രമാണിമാരും ഒരു പോലെ പങ്കുവഹിക്കുന്നു. ലൈംഗികവും സാമ്പത്തികവുമായ ചൂഷണം നിലനിൽക്കുന്നു. നക്ഷത്രവേശ്യാലയങ്ങളിൽ നടക്കുന്ന അസാന്മാർഗ്ഗികതകൾ സമൂഹം അറിയുന്നില്ല. എന്നാൽ സാധാരണക്കാരായ വേശ്യകളെ പോലീസ് അസമയത്ത് പോലും അറസ്റ്റ് ടി യ്യുകയും ലോക്കപ്പിലാക്കി പീഢിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വേശ്യാലയം ഉൾപ്പെടുന്ന അധോലോകവുമായി പോലീസിന്റെ ബന്ധം ആർക്കും അറിയാത്തതല്ല. വേശ്യാലയങ്ങളിൽ നിന്നു മാസപ്പടി പറ്റുന്ന പോലീസേമാന്മാരും രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളും കുറവല്ല.

ഏറ്റവും ഭീഷണവും വേദനാജനകവുമായ വസ്തുത വേശ്യകളുടെ പെൺമക്കൾ വേശ്യകളായും ആൺകുട്ടികൾ ഗുകളും സാമൂഹ്യവിരുദ്ധരുമായും മാറുന്നുവെന്നതാണ്. അവർ മയക്കുമരുന്നിനും ലഹരിക്കും അടിമകളായിത്തീരുന്നു. വാടകഗുകളാകുന്നു. തങ്ങളുടെ മക്കൾ തങ്ങളെ പോലെ നശിക്കണമെന്നു ഒരു അമ്മയും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ജീവിതത്തിലെ നരകീയാനുഭവങ്ങളാണ് അവരെ ഈ തൊഴിലിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുന്നത്. അടുത്ത തലമുറയെങ്കിലും ഇതിൽ നിന്നു രക്ഷപ്പെടണമെങ്കിൽ ആസൂത്രിതമായ ബോധവൽക്കരണവും പുനരധിവാസവും ആവശ്യമാകുന്നു.
വേശ്യാവൃത്തി ഒരു സാമൂഹ്യതിന്മയാണ്. അതിനെ സ്ഥാപനവൽക്കരിക്കുകയല്ല,
ഇല്ലാതാക്കുകയാണു വേത്. നിയമം കൊ മാത്രം ഇത് സാധ്യമല്ല. സാമൂഹ്യമനസ്സാക്ഷി ഉണർന്നു പ്രവർത്തിക്കണം. ഈ അഗ്നിപുത്രികളെ പാതാളത്തിലേക്ക് ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തുകയല്ല; സാമൂഹ്യധാരയിലേക്ക് കൊു വരികയാണു വേത്.