മക്കൾ എന്ന ഭാരം

മക്കൾ ഒരു ഭാരമാണോ? ജീവിക്കുന്നതു തന്നെ മക്കൾക്കുവേിയാണെന്ന്
വിശ്വസിക്കുന്ന അവർക്കുവേി എത്ര കഠിനമായ ദുരിതത്തെയും അഭിമുഖീകരിക്കാൻ തയ്യാറുള്ള മാതാപിതാക്കളുടെ ഒരു പൊതുസമൂഹത്തെ ഈ ചോദ്യം ചൊടിപ്പിക്കാതിരിക്കില്ല. എന്നാൽ, തങ്ങളുടെ നിർബാധമായ ജിവിതാഹ്ലാദങ്ങൾക്ക് തടസ്സമാവുമെന്നതിനാൽ മക്കൾ തന്നെ വോ എന്നു കരുതുന്ന ഒരു വിഭാഗം പതുക്കെപ്പതുക്കെ നമുക്കു ചുറ്റും വളർന്നുവരുന്നു. അഭിഭാഷകർ, കോളെജ് ലക്ചറർമാർ, എഞ്ചിനീയർമാർ തുടങ്ങി അഭിജാത വർഗത്തിൽപ്പെട്ട അഭ്യസ്തവിദ്യരായ ദമ്പതികൾ ഇക്കൂട്ടരിലുള്ളതായി അന്വേഷണത്തിൽ കത്താൻ കഴിയും.

എന്തുകൊാണ് അവർ കുട്ടികളെ ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്? കുടുംബാസൂത്രണ
താൽപ്പര്യങ്ങളാണോ കാരണം? അല്ല. "നമ്മൾ ര് നമ്മൾക്ക് ര' എന്നു തുടങ്ങുന്ന കുടുംബാസൂത്രണ മുദ്രാവാക്യങ്ങൾക്ക്, കഴിഞ്ഞ ഏതാനും പതിറ്റകൾക്കിടയിൽ, നല്ല പ്രതികരണമാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടു് എന്നത് സത്യമാണ്. സന്താനങ്ങളുടെ എണ്ണം കിലോ മൂന്നിലോ പരിമിതപ്പെടുത്തുവാനാഗ്രഹിക്കുന്നവരാണ് ഇന്ന് പലരും. മാനവികമൂല്യങ്ങളെയും മതപരമായ വിധികളെയും ലംഘിക്കാതെ തന്നെ അവർ അത് സാധിക്കുന്നു. ഉള്ള മക്കളെ രാജകുമാരന്മാരെപ്പോലെ വളർത്തുവാൻ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു. തങ്ങളുദ്ദേശിക്കുന്ന രീതിയിൽ രൂപപ്പെടുത്താവുന്ന വിധം ഉള്ളംകയ്യിലിരിക്കുന്ന മെഴുകുരുകളായി മക്കളെ കാണുന്നവരുമു്. പൊതുവെ മക്കൾക്കുവി മരിക്കുവാൻ പോലും തയ്യാറുള്ള മാതാപിതാക്കളുടെ തലമുറ അന്യം നിന്നിട്ടില്ല.

അമ്മയുടെ പുത്രസ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഇത്തരം കഥകൾക്ക് കണക്കില്ല. അമ്മയുടെ പാദങ്ങളുടെ ചുവട്ടിലാണ് സ്വർഗമെന്ന് പ്രവാചകൻ പറഞ്ഞു. “പും' എന്ന നരകത്തിൽ നിന്നു പ്രാണനെ ത്രാണനം (രക്ഷിക്കുന്ന) ചെയ്യുന്നവനാണ് പുത്രനെന്ന് ഹൈന്ദവവേദങ്ങൾ പറഞ്ഞു. മക്കളും മാതാപിതാക്കളും തമ്മിലുള്ള, ഉായിരിക്കേ വിശുദ്ധ ബന്ധങ്ങളെകുറിച്ച് എല്ലാ മതങ്ങളും സംസ്കാരങ്ങളും ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു. ഏത് തെറ്റിനും മാപ്പു നൽകുന്ന കോടതിയെന്ന് മാതൃഹൃദയത്തെ വിശേഷിപ്പിച്ചത് കഴിഞ്ഞ തലമുറയിലെ പ്രശസ്ത മലയാളസാഹിത്യകാരനാണ്. പിറന്നുവീഴുന്ന നിമിഷം മുതൽ കൈ വളരുന്നോ, കാൽ വളരുന്നോ എന്നു പേർത്തും പേർത്തും സ്വന്തം കുഞ്ഞുങ്ങളെ പോറ്റിവളർത്തുമ്പോൾ, അച്ഛനമ്മമാരുടെ മനസ്സിൽ ലാഭനഷ്ടക്കണക്കുകളില്ല. അത്തരം സ്വാർഥ ചിന്തകൾക്കപ്പുറത്ത് ഒരുതരം ആത്മീയമായ സായൂജ്യമാണ് അവരനുഭവിക്കുന്നത്. ഇതാണ് മറ്റെല്ലാ ജീവികളിൽ നിന്നും മനുഷ്യരെ വിഭിന്നരാക്കുന്നത്. ആണും പെണ്ണുമായി, എല്ലാ ജീവികളിലും ഇണകളെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നതിന് പിന്നിൽ സൃഷ്ടാവിന്റെ ഒരു അജയ്. വംശവൃക്ഷത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പും വളർച്ചയുമാണത്. പ്രത്യുൽപ്പാദനമാണ് അതിനടിസ്ഥാനം.

മനുഷ്യർ സാമൂഹ്യജീവിതമാരംഭിച്ചപ്പോൾ, എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലുമെന്നതുപോലെ ഇണകളുടെ പ്രത്യുൽപ്പാദനത്തെ സംബന്ധിച്ചും നിയമങ്ങളായി. ആണും പെണ്ണും തോന്നിയപോലെ ഇണചേർന്ന്, ജീവിച്ചാൽ പോര. അവർക്ക് പരസ്പരം ചില ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളുായിരിക്കണം. അതുപോലെ സമൂഹത്തോടും ചില കർത്തവ്യങ്ങളു്. വിവാഹം എന്ന വ്യവസ്ഥാപിതമായ സ്ഥാപനത്തിലൂടെ ആ ബന്ധം ഊട്ടിയുറപ്പിക്കപ്പെട്ടു. വിവാഹബന്ധത്തിൽ ജനിക്കുന്ന മക്കളോടും മക്കൾക്ക് മാതാപിതാക്കളോടും ചില ബാധ്യതകളു്. ഈ അവകാശങ്ങളും ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളുമാണ് കുടുംബ ജീവിതത്തെ ഉദാത്തമാക്കുന്നത്.
നൂറ്റാകളായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഈ മൂല്യങ്ങളെയാണ്, മക്കൾ തന്നെ വോ എന്നു ശഠിക്കുന്ന പു തിയ വാദക്കാർ നിഷേധിക്കുന്നത്. മക്കളെ പോറ്റിവളർത്തുവാനുള്ള ഭാരിച്ച പണച്ചെലവുകൾ, പങ്കപ്പാടുകൾ, ഇതൊക്കെ എന്തിനു എന്ന് അവർ ചോദിക്കുന്നു. ജീവിതം ആനന്ദിക്കുവാനുള്ളതാണ്. ഇണചേർന്നും ഭൗതികമായ സുഖസൗകര്യങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചും ആഹ്ലാദിക്കുവാനുള്ളതാണ്. മക്കളെ പോറ്റാൻ ചെലവഴിക്കുന്ന പണം കൂടി സ്വന്തം ആഹ്ലാദങ്ങൾക്കു വി ധൂർത്തടിക്കാം. പരമാനന്ദം.

തികച്ചും ഭൗതികമായ ഈ ആനന്ദലഹരിക്ക് പരിധിയില്ലെ? ഇണചേരലിന്റെ
കേവലാനന്ദങ്ങൾക്കപ്പുറം ജീവിതത്തിന് ചില അർഥങ്ങളില്ലെ? മൂല്യബോധങ്ങളില്ലെ? ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും അവർക്ക് ഉത്തരമില്ല. അനിയന്ത്രിതമായ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യമാണ് അവരാഗ്രഹിക്കുന്നത്. ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളില്ലാത്ത അവകാശബോധം. അത് തൊഴിലാളി വർഗത്തെയും സമൂഹത്തെയും എത്രമാത്രം അധഃപതിപ്പിച്ചുവെന്ന് നമുക്കറിയാം. കുടുംബജീവിതത്തിലും ചില കർത്തവ്യബോധങ്ങളുടെവേതു്. അതിനെ നിഷേധിക്കുന്ന ഏതൊരു വാദത്തിനും നിലനിൽപ്പില്ല.

ഒരു കുഞ്ഞിക്കാലിനുവേി ആരാധനാലയങ്ങൾ തോറും വഴിപാടുകളും നേർച്ചകളുമായി അലയുന്ന ദമ്പതികളെ നമുക്കിടയിൽ കാണാം. ടെസ്റ്റ് ട്യൂബ് ശിശുക്കൾക്കു കിട്ടുന്ന ഗർഭപാത്രങ്ങൾക്കു വിയും എത്ര പണം ചെലവഴിക്കാനും സന്നദ്ധരായ സ്ത്രീപുരുഷന്മാരുമുിന്ന് നമ്മുടെ സമൂഹത്തിൽ. അവർക്കിടയിൽ മക്കൾ തന്നെ വേ എന്നു ശഠിക്കുന്നവർ എന്തൊരു വൈരുദ്ധ്യമാണ് !

പാശ്ചാത്യരാജ്യങ്ങളിൽ വേരു പിടിച്ചു വളർന്ന അനിയന്ത്രിതമായ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യ വാദത്തിന്റെ അനേകരൂപങ്ങളിൽ ഒന്നുമാത്രമാണ് മക്കളില്ലാത്ത കുടുംബം എന്ന സങ്കൽപ്പം കുട്ടികളേ ഇല്ലാതിരിക്കാൻ നിഷ്കർഷിക്കുന്ന ദമ്പതികളെക്കുറിച്ച് പതിറ്റാകൾക്കുമുമ്പേ ആൽവിൻ ടോഫ്ളൂർ എന്ന സാമൂഹിക ചിന്തകൻ പ്രവചിച്ചിരുന്നു. ജനിതകശാസ്ത്രത്തിൽ നടന്നുകൊ ിരിക്കുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ മാതൃത്വം, പിതൃത്വം എന്നിവ പോലും ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന രീതിയിലാണ് പുരോഗമിക്കുന്നത്. ഗർഭധാരണവും ശിശു പരിപാലനവും തൊഴിലായി സ്വീകരിച്ച പ്രൊഫഷണൽ അച്ഛനമ്മമാർ, കോർപ്പറേറ്റ് കുടുംബങ്ങൾ, ഒരിടത്തുതന്നെ തളച്ചിടാതെ സഞ്ചരിച്ചുകൊയിരിക്കുന്ന തൂക്ക് കുടുംബങ്ങൾ ഇങ്ങനെ പലതരം കുടുംബരൂപങ്ങൾ.... യൗവനകാലം ആനന്ദ ലഹരിയിൽ തിമിർത്താടിയ ഇണകൾ വാർധക്യ കാലത്തിൽ സമയം പോക്കുവാൻ വേി മറ്റാരുടെയോ കുട്ടികളുടെ സംരക്ഷണം തൊഴിലാക്കുമെന്നാണ് ടോഫ്ളറുടെ മറ്റൊരു പ്രവചനം.... ഇതെല്ലാം യാഥാർഥ്യമായിക്കൊിരിക്കുകയാണ്. സംശയിക്കേ. നമ്മളും പാശ്ചാത്യരെപ്പോലെ ഒരു തുറന്ന സമൂഹമായി മാറിക്കൊിരിക്കുകയാണ്.