ഉമ്മ! എത്ര മനോഹര പദം!

ഉമ്മയുടെ കരൾ പറിച്ചെടുത്ത് മകൻ ഓടുകയായിരുന്നു. വഴിയിലെവിടെയോ അവൻ മുട്ടുകുത്തിവീണപ്പോൾ പുത്രന്റെ കൈകളിലിരുന്ന് ഉമ്മയുടെ കരൾ ചോദിച്ചു: “മോനേ, നിനക്ക് നൊന്തോ??"

ഇത് ഒരു കവിമനസ്സ് മെനഞ്ഞെടുത്ത അതിഭാവുകത്വമാർന്ന കഥയാവാം എങ്കിലും ഉമ്മയെന്ന വലിയ ഉൺമയുടെ ഒരു അരിക് അത് കാട്ടിത്തരുന്നു. ഉമ്മയുടെ പാദങ്ങൾക്കടിയിലാണ് സ്വർഗം എന്ന് പ്രവാചകൻ (സ്വ) പറഞ്ഞപ്പോഴും അതു തന്നെയാണുദ്ദേശിച്ചത്. ഒന്നും പറയാതെ വീടുവിട്ടിറങ്ങി അനേകവർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു ചെന്നപ്പോഴും അർധരാത്രിയിൽ ചോറും കറികളുമൊരുക്കി തന്നെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്ന ഉമ്മയെക്കുറിച്ച് ബഷീർ എഴുതി. ഏത് കുറ്റത്തിനും മാപ്പുനൽകുന്ന കോടതിയാണ് മാതൃഹൃദയമെന്ന് കേശവദേവ് എഴുതി. ഗോർക്കിയുടെ നോവൽ തൊട്ട് ഒട്ടനേകം കഥകളിലൂടെ, നോവലുകളിലൂടെ ചലച്ചിത്രങ്ങളി ലൂടെ ഉമ്മയുടെ മഹിമ പ്രകീർത്തിക്കപ്പെട്ടിട്ടു്.

പ്രശസ്ത കവയിത്രി ദില്ലിയിൽ താൻ ഒരമ്മയുടെ ചിത്രം വരച്ചുവച്ചതിങ്ങനെയാണ്: "അവരുടെ പിന്നാലെ അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് കടന്ന ഞാൻ ഞെട്ടി പിന്നാക്കം ഒരടിവെച്ചു പോയി. അമ്മ കട്ടിലിലിരുന്ന് മകനെ ലാളിക്കുകയാണ്. "മേരാ ലാവ്ലി ബേട്ടാ, മേരാ മിൻ ഹയ്യാ. മേരാ ചാന്ദ ബേട്ടാ... ഹാ! ആ മകനെ ഞാൻ കു. കുറ്റിത്താടിയും മീശയും വളർന്ന വലുപ്പമുള്ള മൊട്ടത്തലയുമായി, കൈകാലുകൾ വളഞ്ഞുതേമ്പി, വയറു പെരുകി, മഞ്ഞച്ച്, നട്ടെല്ലുവളഞ്ഞ്, അടയാത്ത വായിലെ പല്ലുകൾ ഇളിച്ചുകാട്ടി, വായിലും മൂക്കിലും നിന്നു നീ തൊലിച്ച് കണ്ണുതുറിച്ച് ചുരു കിടക്കുന്നൊരു വികൃതരൂപം. എന്തൊക്കെയോ വല്ലാത്ത ശബ്ദങ്ങൾ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു. അമ്മ അരികിൽ ചേർന്നിരിക്കുന്നു. മകന്റെ ശിരസ്സെടുത്ത് മടിയിൽ വെച്ച് പിളർന്ന വായിൽ കുറേശ്ശേ പാൽ ഒഴിച്ചുകൊടുക്കുന്നു. പുറത്തേക്കൊലിക്കുന്ന പാലും തുപ്പലും അരുമയായി തുടച്ചുമാറ്റുന്നു..... നീ ഇരുപത്തഞ്ചു കൊല്ലമായിരിക്കുന്നു ഈ തപസ്സു തുടങ്ങിയിട്ട്!”

കവയിത്രി ചോദിക്കുന്നു. ഈശ്വരാ, ഒരമ്മക്കല്ലാതെ ആർക്കുകഴിയുമിത്? അംഗവൈകല്യം കാരണം, സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ ചവറ്റുകൂനയിൽ ഉപേക്ഷിച്ച് ഉറുമ്പരിച്ച് കുഞ്ഞി കണ്ണുകളിലെ വെളിച്ചം കെട്ടുപോയതും നമ്മുടെ നാട്ടിൽ തന്നെയാണല്ലോ. ആശുപതികളിലും കക്കൂസുകളിലും കടത്തിണ്ണകളിലും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കഥകളും നമുക്കറി യാം. തിരുവനന്തപുരത്തു തൈക്കാടുള്ള സംസ്ഥാന ശിശുക്ഷേമസമിതി ആസ്ഥാനത്ത് സ്ഥാപി ട്ടുള്ള അമ്മത്തൊട്ടിലിലെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇങ്ങനെ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരാണ്. പടിഞ്ഞാറൻ രാജ്യ ങ്ങളിലെ ബേബിബാഗ് പോലെയുള്ള ഈ സംവിധാനം ഇന്ത്യയിലാദ്യമായി തുടങ്ങിവെച്ചതു തമിഴ്നാട്ടിൽ ജയലളിതയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങളെ പിറന്നയുടനെ കൊല്ലുന്ന പാ കൃതമായ ശീലം അവിടെ ഏറെയാണല്ലോ.

അമ്മത്തൊട്ടിൽ എന്ന പേരുപോലെതന്നെ ആ സങ്കൽപ്പവും കുളിർമയാക്കുന്നതാണ്. പോ റ്റുവാനൊരു അമ്മയില്ല എന്നതുകൊ് ഒരു കുഞ്ഞ് ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടുകൂടാ എന്ന മഹത്തായ സങ്കൽപ്പം.(തൊട്ടിലാട്ടുന്ന കൈയല്ലോ, വിഷ്ടപം ഭരിപ്പതും) പൂർണമായ ഇഷ്ടത്തോടു കൂടിയാകില്ല ഒരമ്മയും കുട്ടിയെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നതെന്നു തീർച്ച. ദാരിദ്ര്യവും അവിവാഹിതക ളുടെ പ്രസവം കാരണമുള്ള മാനക്കേടും മറ്റുമാകാം പ്രേരകഘടകങ്ങൾ. സമ്പന്നർക്ക് അന്യ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പോയി രഹസ്യമായി പ്രസവിക്കാനും കുഞ്ഞിനെ അനാഥാലയങ്ങളിലേൽപിക്കുവാനും സൗകര്യമായിരിക്കും. ഇടത്തരം കുടുംബങ്ങളിൽ അവിഹിത ഗർഭമുായാൽ
പ്രസവത്തിനു സൗകര്യമൊരുക്കി കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങുവാനും കുട്ടികളില്ലാത്ത ദമ്പതികൾക്ക് മറിച്ചുവിൽക്കുവാനും സന്നദ്ധരായ മാഫിയകൾ അയൽ നാടുകളിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. അമ്മത്തൊട്ടിലുകളിൽ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വെച്ചുപോകുന്ന അമ്മ, തന്റെ കുഞ്ഞ് എവിടെയെങ്കിലും നന്നായിട്ട് വളരട്ടെയെന്നുതന്നെയാകും ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. പിന്നീട് കുറ്റബോധമാകു മ്പോൾ, അവകാശവാദവുമായി വന്നുവെന്നും വരാം. തിരുവനന്തപുരം തമ്പാനൂർ ബസ് സ്റ്റാ ൻഡിൽ ആരോരുമില്ലാതെ അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞ് മൂന്നരവയസ്സുള്ള ചിന്നുവെന്നൊരു കുട്ടിയെ ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷാ ഡ്രൈവറാണ് തൊട്ടിലിൽ കൊുവെച്ചത്. പിന്നീട് അക്കഥ പത്രങ്ങളിൽ വന്നപ്പോൾ അവകാശവാദവുമായി ഒരു തിരുവല്ലാക്കാരിയും ഒരു ആന്ധ്രാക്കാരി നാടോടി സ്ത്രീയും വന്നു. ഇരുവർക്കും മാതൃത്വം തെളിയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. യഥാർഥ അമ്മയെ കു പിടിക്കാൻ ഒരു "സുലൈമാൻ നബി ഇല്ലാതെയും പോയി!

അവകാശവാദം പലപ്പോഴും കോടതികളിലെത്താറ്. വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പ്, ഒരു ജർമൻ ഡോ ക്ടറിൽ തനിക്കു പിറന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി ഒരു പാലാക്കാരൻ യുവാവ് കേരളത്തിലേക്ക് കടന്നു കളഞ്ഞു. സമൂഹം അംഗീകരിച്ച ദാമ്പത്യബന്ധം തന്നെയായിരുന്നു. അത് ശിഥിലമായ പ്പോഴാണ് മലയാളിയുവാവ് ഈ കടുംകൈ ചെയ്തത്. കേരള ഹൈക്കോടതിയിൽ നീതി തേടിയെത്തിയ ജർമൻ യുവതിക്ക് കുട്ടികളെ വീടുക്കാൻ ഹേബിയസ് കോർപ്പസ് തുണ യായി. പലപ്പോഴും കുട്ടികളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ തീരുമാനം തന്നെയാകും അച്ഛന്റെയോ അമ്മ യുടെയോ സഹായത്തിനെത്തുക. രത്നപ്രഭാകേസിൽ അതാണുായത്. രത്നപ്രഭയുടെ ഭാഗത്താണോ രാജിന്റെ ഭാഗത്താണോ നീതി എന്ന് മാധ്യമങ്ങൾ മുഴുവൻ കാതോർത്തിരിക്കു കയായിരുന്നു.

അല്ലെങ്കിലും പിതൃത്വമാണല്ലോ സന്ദേഹമാക്കുന്നത്. മാതൃത്വം എന്നും സംശയാതീതമാണ് അമ്മ യാഥാർഥ്യവും അച്ഛൻ സങ്കൽപ്പവുമാണ് എന്ന് പറയാറു്. ഇന്ന് പിതൃത്വവും നൂറുശതമാനം ശാസ്ത്രീയമായി തെളിയിക്കാൻ കഴിയുമാറ് ജനിതകശാസ്ത്രം വളർന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടു്. അമ്മക്കും കുഞ്ഞിനും ചെലവിനു നൽകാതെ കടന്നുകളയാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അച്ഛന്മാന്യന്മാരെ, മൂക്കുകയറിട്ടു പിടിക്കുവാൻ നീതിപീഠത്തിന് ഇന്ന് ശാസ്ത്രം പിൻബലം നൽകുന്നു.

എന്നാൽ, ശാസ്ത്രത്തിന്റെയും സാങ്കേതികതകളുടെയും വികാസപരിണാമങ്ങൾ പുതിയ സന്ദേഹങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നു. ഇണചേരാതെ തന്നെ, സ്ത്രീപുരുഷബീജാണ്ഡങ്ങളെ പരീക്ഷണ കുഴലിൽ സംയോജിപ്പിച്ചു. ഇരവുവാങ്ങിയ ഗർഭപാത്രത്തിൽ വളർത്തുവാൻ ഇന്ന് സാധി ക്കുന്നു. ഇവിടെ ആരാണ് യഥാർഥ അമ്മ? അണ്ഡത്തിനുടമയായ സ്ത്രീയോ, ഗർഭധാരണം നടത്തി പെറ്റവളോ? പത്തുമാസം നൊന്തുപെറ്റവളെന്നൊക്കെയുള്ള വികാരപ്രകടനങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ യാതൊരു പ്രസക്തിയുമില്ലാതായിത്തീരുന്നു. കുഞ്ഞിനെ ഗർഭകാലം മുഴുവൻ പേറി നടക്കുകയും പ്രസവിക്കുകയും ചെയ്തത്. വാടകയും വാങ്ങി പിരിയുന്നവൾക്ക് പിന്നെ യാ തൊരു അവകാശവുമില്ല. അതും പറഞ്ഞ് പിന്നീട് അങ്ങോട്ട് ചെന്നിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ല. വളർ അമ്മയുമായിട്ടാകും കുഞ്ഞിന്റെ ബന്ധം. ഗർഭപാത്രം വാടകക്ക് നൽകുന്നതു പാശ്ചാത്യ നാടുകളിൽ ഇന്ന് ഒരു തൊഴിലാണ്. വാടകയാകട്ടെ ദുസ്സഹമാം വിധം വളരെയധികവും. ഈ അവസ്ഥയിലാണ് ഇംഗ്ലിൽ താമസിക്കുന്ന ഒരു ഗുജറാത്തുകാരി ഈയിടെ പേർക്കു ഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ഗർഭപാത്രത്തിൽ ഇടം നൽകാൻ തയ്യാറായിരിക്കുന്നത്. റോകിടൻസി എന്ന അപൂർവരോഗം ബാധിച്ച്, പ്രസവിക്കുവാനുള്ള കഴിവുനഷ്ടപ്പെട്ട മകളുടെ ഭർത്താവിന്റെ ഇരട്ട ക്കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഗർഭം ധരിക്കുവാൻ ആദ്യം ഈ സ്ത്രീ സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ഇതിൽ അധാർമികമായി യാതൊരു തെറ്റുമില്ലെന്നു ഡോക്ടർമാരും മറ്റുള്ളവരും ബോധ്യപ്പെടുത്തി യപ്പോൾ അവർ ആ സാഹസത്തിനു സന്നദ്ധയാവുകയായിരുന്നു (എത്രയായാലും ഇ ന്ത്യക്കാരിയാണല്ലോ അവർ. ഇത്തരം സംഭവങ്ങളിലെ നൈതികവും ധാർമികവുമായ വശങ്ങളെക്കുറിച്ച് തീരുമാനമെടുക്കുക എളുപ്പമല്ല. പ്രായോഗികത മാത്രമാണ് മിക്കവാറും ആദ്യമായി പരിഗണിക്കപ്പെടുക. വാടകക്ക് ഗർഭപാത്രം നൽകി പ്രസവിച്ചതിനുശേഷം കുഞ്ഞിനെ പിരിയാൻ വിസമ്മതിച്ച് സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ചും വായിക്കുവാനിടയായിട്ടു്. ഇവിടെ പ്രശ്നം വൈകാരികമാണ്. ദത്തെടുക്കപ്പെട്ട കുട്ടികളുടെ കാര്യത്തിലും ഇതുാകും.

ഒരു മുസ്ലിം യുവാവിന്റെ ഭാര്യക്ക് സ്വന്തം ഉമ്മയെ കണ്ണെടുത്താൽ കുകൂടാ. വാസ്തവത്തിൽ അവളെ വളർത്തിയത് ഉമ്മയുടെ ജ്യേഷ്ഠത്തിയാണ്. അവർക്ക് സന്താനഭാഗ്യ മായിരുന്നില്ല. അനുജത്തിക്കാവട്ടെ ആണും പെണ്ണുമായി മൂന്നുനാലു മക്കൾ. അതിലൊരു പെൺകുട്ടിയെ വളർത്താൻ നൽകി. വളർന്നു വലുതായപ്പോഴാണ് അവൾ പോറ്റമ്മയല്ല പെറ്റമ്മ എന്നു തിരിച്ചറിയുന്നത്. അതോടെ പെറ്റമ്മയോട് വൈകാരികമായി കഠിനമായ വെറുപ്പും ഉായി. മക്കളിൽ തന്നെമാത്രം മറ്റൊരാൾക്ക് വളർത്താൻ കൊടുത്ത ഉമ്മയുടെ, മാതൃ ഹത്തെയാണവൾ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ നിർത്തുന്നത്. ആരെല്ലാം എന്തെല്ലാം തരത്തിൽ ബോധ്യപ്പെ ടുത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആ വെറുപ്പ് അലിഞ്ഞുപോകാതെ കല്ലിച്ചിരിക്കുന്നു.

ശാസ്ത്രം അതിന്റെ പ്രായോഗികവും പ്രയോജനകരവുമായ തലങ്ങളെക്കുറിച്ചല്ലാതെ വൈകാരികവും ധാർമികവുമായ പ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നില്ല. അമ്മയുടെ മാറിട ത്തിന്റെ ചൂടറിഞ്ഞ്, അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിന്റെ മധുരമറിഞ്ഞു. സ്നേഹലാളനകൾ നുണഞ്ഞു വളർ ന്നവർക്കേ ആ വൈകാരികത മനസ്സിലാവുകയുള്ളൂ. പെൺകുഞ്ഞിന്റെ രക്തത്തിൽ തന്നെയ ലിഞ്ഞുചേർന്നതാണ് മാതൃത്വമെന്ന് നാം വിശ്വസിക്കുന്നു. പാവക്കുഞ്ഞിനെ കൊഞ്ചിച്ചും ചെഞ്ചോരിവായിൽ മൺചോറൂട്ടിയും എത്ര ചെറുപ്പത്തിലേയാണ് പെൺകുഞ്ഞുങ്ങൾ അമ്മ യാകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പു തുടങ്ങുന്നത്. ആദ്യപ്രസവത്തോടു കൂടി തന്നെ അവളുടെ എല്ലാ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങളും കുഞ്ഞിലേക്ക് കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു. അമ്മയും കുഞ്ഞും തമ്മിലുള്ളതു പോലെ, പരിശുദ്ധമായ ഒരു ബന്ധം ഇന്നോളം മനുഷ്യൻ കത്തിയിട്ടില്ല. എല്ലാ മതങ്ങളും നിയമശാസ്ത്രങ്ങളും അതിനു പാവനത്വം കൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. കലാകാരന്മാരും സാഹിത്യകാര ന്മാരും പ്രകീർത്തിക്കുന്നു. അതെല്ലാം പേർത്തും പേർത്തും ഓർക്കുമ്പോൾ നാം ചിന്തിക്കുന്നു. ഉമ്മ എത്ര മനോഹരമായ പദം! മക്കൾക്കുവേി എന്തു ത്യാഗവും സഹിക്കാൻ സന്നദ്ധയായ ഉമ്മ, സഹനത്തിന്റെ മൂർത്തിയായ ഉമ്മ, സ്നേഹമയിയായ ഉമ്മ കാലം പോകെപ്പോകെ ഈ സമവാക്യങ്ങളെല്ലാം ഇല്ലാതാകുമോ? അറിഞ്ഞുകൂടാ.ധർമ്മനീതികൾ തന്നെ ഇല്ലാതാകുമ്പോൾ അതിന്റെ പ്രതീകത്തിനെവിടെയാണ് പുതിയ കാലത്തിൽ ഇടം